tagalog post

Nakakapagod tong araw na to, kahit hapon pa lang. 10:30 na ako nagisingwhich is super late na sa tamang oras. May lakad kase kame dapat ni jhay ngaun. Kaso, lakad ko lang pala yun. Medyo nakakadissapoint lang, hindi niya kayang gumising sa tamang oras para makasma sakin. Ang babaw ko right? Well eto ako eh.. pero recently natututunan ko ng maging cold at maging patient. Hindi na ko gaya nung dateh na hindi ok kapag ganito, tsaka hindi na ko siguro nageexpect. Expecting is one way of hurting our self diba? Ayun, nakakalungkot lang kasi. Dapat happy thoughts yung mailalagay ko dito kase ok na kame ulit ewan ko. Siguro ang tao napapagod din na siya na lang ng sya ung nagmamahal, yung nagbibigay ng importance, naglalagay ng effort. Pero, wala eh. Ganun pa din yung situation. Parang ako pa rin ng ako.Hindi ko man lang maramdaman na importante ako. Na worth fighting for. Binibigay ko naman ang lahat, sinusubukan ko naman. Pero wala, ganun pa din.

Habang na sa mrt ako kanina ito lang yung nasa isip ko, na akala ko masya naman ung masusulat ako dito sa blog ko. Puro na lang kase sad thoughts. Kaya umuwi na lang din ako. Sobrang lungkot kase magisa. Tapos dumaan ako sandali sa hospital, binisita ko si lolo. Nagpa-confine kase sya. Malapot daw ung dugo nya. Nag last will na nga sya kahit sobrang lakas pa naman nya. Nakakalungkot. Ayun, balak ko na din sanang ipakilala sya sa rst of my relatives na nandun s hospital kaso wala eh. Siguro matagal pa bago mangyare yun.

Hindi ko na alam gagawin ko, hindi ko kase alam kung napapsaya ka sya. Ang bigat sa damdamin. Bago ako matulog isa lang pinagppray ko, isang APPRECIATION man lang. Siguro hindi ko lang talaga fate na mabigyan ng ganun kase I was made ro appreciate not to BE APPRECIATED.

Mamaya may lakad ako ulit. As usuall ako lang ulit magisa. Hindi ko sure kung may kasama ako pagpunta dun sa acoustic nights na OJE ni yanna sa sagi's resto bar. Mas masaya sana kung siya ung kasama ko. Pero wala talaga. Wala siyang time. That, I should accept.